Jak ze mną rozmawiać?

(To co teraz przeczytasz może przyprawić niejednego pedagoga o zawal serca...

no cóż, jestem inna...)

Jeśli mówisz do mnie, patrz mi w oczy. Tylko wtedy mam pewność, że mówisz właśnie do mnie.

Jeśli piszesz, pisz tak, żebym nie myślała, że pomyliłeś okienka. 

Jeśli zrobisz coś głupiego, przyznaj się od razu. Lepiej usłyszeć to od ciebie niż od innych. Szybciej mogę reagować. 

Jeśli nie mam ochoty na rozmowę, powiem ci to. Tego samego oczekuję od ciebie. Nie ma tu miejsca na obrażanie się. Nie mam na to czasu. 

Jeśli czegoś nie chcesz powiedzieć, nie mów. Nie oczekuj jednak, że będę chciała za wszelką cenę tego się dowiedzieć. To jest zbyt męczące. 

Jeśli coś mi się w tobie nie podoba, dowiesz się jako pierwszy. Obiecuję.

Lubię szczerość, to dla mnie podstawa rozmowy. 

Nie musisz zaznaczać, że ma to pozostać między nami. Moje rozmowy są tylko moje. Myślę, że tak jak i twoje.

Nie oczekuj ode mnie współczucia czy litości. Nie stać mnie na to. 

Nie składaj obietnic, które wiesz, że nie jesteś w stanie dotrzymać.

Nie przepraszaj mnie. Nie lubię tego słowa i rób tak, żeby go nigdy nie używać. Szczerą skruchę czy żal rozumiem bez słów. Naprawdę.

Staram się wykrzesać z siebie tyle empatii ile tylko daję rady. Wiem, że czasem to może być dla ciebie za mało. Trudno. Nikt nie jest doskonały.

Dużo rozumiem. Dużo staram się zrozumieć. Jeśli jednak twoje słowa będą za bardzo poplątane będę prosiła o powtórzenie. Przyzwyczaj się. Musze wiedzieć o czym dyskutujemy.

Chętnie idę na kompromis, ale też często lubię postawić na swoim.

Potrafię być miła i złośliwa. 

Tylko od ciebie zależy jak będą dla ciebie.

“- jesteś zła?

nie, nie jestem

nie myl

rozczarowania

ze złością

- nie bądź zła

nie jestem

smutek

to tylko

inna

forma

radości”